شب ها خوابم نمي برد

 از درد ضربات شلاق خاطرات روي قلبم !

 بي انصاف

 محكم زدي ،

 جايش مانده است...

نه با خودت چتر داشتي،

نه روزنامه

و نه چمدان...

از كجا بايد مي فهميدم مسافري !!!

خواستي ديگه نباشي ، آفرين

چه با اراده ! لعنت به دبستاني كه تو از درسهايش ،

فقط تصميم كبري را آموختي...

نه تنها تركت ميكنند...

حتي وقت رفتن با تمام پر رويي دستور مي دهند:

مواظب خودت باش...

به من مي گويد شاد بنويس،

نوشته هايت درد دارند.

و من بياد مردي مي افتم

كه با سازش

گوشه خيابان شاد ميزند !

اما با چشمان خيس...

نمايشگاه زده ام! بيا و تماشا كن...

تمام روزهاي نبودنت را آه كشيدم و با حسرت قاب گرفته ام!

به شوق ديدارت...

چه آب و جارويي

راه انداخته اند!

چشم ها و مژه هايم...

گيرم كه تمام آثارم را...

از لحظه لحظه زندگي ات پاك كردي!

با قلبت چه خواهي كرد؟!؟

خدايا...

ميشه بگي داري با زندگي من چه مي كني؟

بگو! شايد بتونم كمكت كنم...

آرزوي من ماندن اوست... اما...

اما خدايا اگر آرزوي او رفتن من است،

آرزوي او را بر آورده كن !

من ديگر آرزويي ندارم.

يك چمدان خريده ام !!!

يك دنيا آرزو دارم كه بايد به گور ببرم...

          نيامدي...

                    با خيابان...

                                قدم زدم...

اگر مي بيني هنوز تنهام بخاطر عشق تو نيست!!!

من فقط مي ترسم...

مي ترسم كه همه مثه تو باشند

در عجبم !!! راننده نيستم...

اما هركس به من ميرسد، مسافر است...